อวลไอรัก กลิ่นบุปผา

ต้นฤดูเหมัน

"นายหญิงเจ้าคะ ซื่อจื่อกลับมาแล้วเจ้าค่ะ!!"

เสียงแผดดังโวยวายดังขึ้นภายในจวนอ๋องฉู่ อ๋องที่ขึ้นชื่อเรื่องความเก่งกาจของกำลังรบ เป็นอ๋องที่องค์ฮ่องเต้ทรงมีพระทัยชื่นชอบมากที่สุด

ขบวนรถม้าวิ่งเข้ามาจอดอยู่หน้าจวนพร้อมกับกำลังทหารที่ตามอารักษ์ขาซื่อจื่อของแคว้นอยู่ไม่ห่าง

ผ้าผืนหนาถูกลำแขนแข็งแกร่งปัดออกให้พ้นทาง เผยร่างชายคนหนึ่ง ใบหน้าขาวราวหิมะแรกตก แต่กลับนิ่งขรึมคล้ายหิมะน้ำแข็งเสียมากกว่า

เขาปรายตามองดูจำนวนผู้คนที่มาต้อนรับ ไล่ตั้งแต่เสด็จแม่ของตัวเอง น้องสาวจอมจุ้น คนใช้ตามลำดับต่าง ๆ แต่หาได้มีนางผู้หนึ่งที่ขึ้นชื่อว่าภรรยาของตนไม่

ความสงสัยคับแน่นขึ้นมาในใจเล็กน้อย แต่หากคิดกลับกัน อิสตรีนางนั้นช่างอ่อนแอปวกเปียกนัก ตลอดเวลาที่แต่งเข้าจวนมาด้วยกันซื่อจื่อคนนี้ก็ไม่เคยคิดจะแตะต้องภรรยาในนามเลยแม้สักนิดเดียว

นางจะเป็นเช่นไร หาใช่ธุระของเขาไม่ เซินเยี่ย ชายผู้มีหน้าที่ใหญ่หลวงมาตั้งแต่เกิด และรับภาระหน้าที่ซื่อจื่อของแคว้นมาตั้งแต่เด็ก เขาเดินเข้าไปคำนับท่านแม่ของตัวเองด้วยท่าทีองอาจแต่กลับเจือความนอบน้อมแฝงเข้าไปด้วย

"ลูกแม่ เจ้าไปทำศึกครานี้ช่างซูบผอมลงมากนัก" นายหญิงของจวนทั้งลูบทั้งคลำสำรวจลูกชายของเธออยู่อย่างนั้น หยดน้ำตาสีไสไหลหยดลงที่พวงแก้มงามของผู้เป็นแม่

"ลูกสบายดี ท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วงไป" ใบหน้าเรียบนิ่งยังคงฉายแววตาเยือกเย็นออกมา

"เข้าจวนเถอะเพคะ อากาศหนาวมากเดี๋ยวท่านแม่จะอาการทรุดได้"

ลูกชายและลูกสาวของจวนสกุลฉู่ต่างขนาบข้างพยุงแขนของมารดาเดินเข้าจวนไป นี่ช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจยิ่งนัก

ในจวนขนาดกลางที่ถูกสร้างออกแบบมาให้ห่างไกลจากผู้คน ร่างกายขาวเนียนที่สวมใส่เพียงเสื้อคลุมยาวบาง ๆ เพื่อความสบายตัวของผู้ใส่ หย่อนสายรัดออกหลวม ๆ เผยให้เห็นแผกอกกำยำ เขานั่งอ่านตำราอยู่ที่โต๊ะหนังสือของตน หากมองจากด้านข้างจะเห็นความโด่งเป็นสันของจมูก

เบ้าหน้าฟ้าประทานของจริงเลยล่ะ เขามัวสนใจเพียงตำราต่าง ๆ ที่อยู่ตรงหน้าจนลืมหันมาสนใจคนที่มาใหม่ คราแรกนึกว่าเป็นเพียงสาวใช้ที่ยกน้ำชามาให้ตามคำสั่ง แต่นางคนนั้นกลับยังยืนนิ่งอยู่หน้าประตูจนเขานึกสงสัย

สายตาคมดุดันดุจพยัคฆ์ร้ายตวัดมองไปที่หน้าประตูนั่น เมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใดพลันซายตาก็เปลี่ยนกลายเป็นความเย็นชาทันควัน

"หนิงเอ๋อคาระวะซื่อจื่อ" นางยอบกายลงเล็กน้อย แต่ท่าทางกรโดกกระเดกไม่สมกับท่าทางที่ขุนนางใช้นั้นทำให้เขารู้สึกขบขันในใจหลายส่วน

"ซื่อจื่อคือข้ามีเรื่องจะปรึกษ-" หญิงสาวกล่าวออกมาด้วยสีหน้าดีใจยิ่ง

แต่หญิงสาวยังไม่ทันได้กล่าวจบประโยคเซินเยี่ยผู้นี้ก็เดินดุ่ม ๆ ผ่านหน้านางออกไปอย่างไร้เยื่อใย!!

*** ขอแนะนำนิยายเรื่องใหม่ เนื่องจากว่าเรานั้นกำลังจะจบโปเจคเดิมลง ก็ได้ฤกษ์งามยามดีมาเปิดเรื่องใหม่กันเถอะ!!***